Jeftić i Jevtić je isto prezime. Da li će se pisati sa f ili sa v, zavisilo je od zapisivača. Glas f inače izvorno nije srpski ni slovenski, a nije ni mnogo omiljen u srpskom narodu. Upotrebljavali su ga uglavnom oni koji su se smatrali učenijim, a u narodu je obično zamjenjivan sa v (vildžan, umjesto fildžan i slično).
U monografiji “Sarajevsko polje" Trifkovića, zabilježen je samo oblik Jevtići. I u drugoj monografiji u kojoj su pobliže opisane Jošanica i Vogošća, pojavljuju se samo Jevtići i Jošile, a ne i Jeftići. Selo Jošanica je dobilo ime po potoku, ali je vrlo staro i pominje se u sidžilu Sarajevskog mule 1565. godine. Prvi Srbi koji su imali svoje zemlje ovdje se spominju Ćurčije. Jošile su se prizetile u Srbljanoviće i nisu najstarije stanovništvo u ovom kraju. Oni se spominju jedino kao zemljaci Jevtića, jer su porijeklom iz Kolašina i slave istu slavu – Ilindan i to u Jošanici kod Vogošće. Etnolog dr. prof. Milenko Filipović kaže da ih ima još u okolini Visokog i to u mjestima Čifluku i Tušnjićima.
Nadalje, Jevtići se pominju u Krivoglavcima prema Reljevu u Sarajevskom polju, ali sa slavom Đurđevdan. Pradjeda im se doselio iz Banjana i zvao se Petar. Njega i sestru sa 300 ovaca zarobio je beg Ljubović od Nikšića i prodao paši Čengiću u Mostar. Sestru uzme paša, a Petar ode na imanje Čengića u Zagorje. Tu se oženi i ode na Pinjino Brdo, pa u Marije i u Krivoglavce u Vogošći. Tamo su došli pred veliku kugu i dobi sinove Maksima i Jefta.

(Portal diskusije.net)